Piknikowa story

Marzył mi się piknik już od dawna. Nie znajduję wytłumaczenia, czemu taka fajna forma spędzenia czasu musiała mi się marzyć, skoro tak prosto można ją zrealizować. Mam tylko nadzieję, że teraz już będziemy częściej z niej korzystać.
Bo piknik ma w sobie coś magicznego, piękna pogoda, bliskość natury, spokój. A do tego nie wymaga wiele. To nie wyjazd nad wodę, nie trzeba pakować miliona niezbędnych rzeczy. Wystarczy koc, koszyk z prowiantem, dobre towarzystwo i miejsce, w którym to wszytko nabierze oprawy.
Ja takie miejsce znalazłam parę lat temu, spacerując po parku. Między najczęściej uczęszczanymi jego częściami, gdzie w weekendy spotyka się setki ludzi, przechodzimy przez dość rozległą polanę, która od razu działa uspokajająco, a co najważniejsze, niewiele jest na niej osób. Odkąd pierwszy raz przez nią przewędrowałam, marzyłam o tym pikniku.
I dziś właśnie tam rozłożyliśmy kocyk pod drzewem. Z początku trochę niepewni, bo ciemne chmury od rana przesuwały się po niebie, ale cóż, jak się okazuje, nie zawsze warto się przejmować pogodą. A ona zdecydowanie chciała nas zniechęcić. Jak tylko porozkładaliśmy się wraz z prowiantem na kocu zaczął padać deszczyk :) Jednak był tak delikatny i ciepły, że postanowiliśmy uznać to za dodatkową przyjemność i kontynuować relaks. Cierpliwość się opłaciła, deszczyk minął, chmury przepłynęły i wyszło piękne słońce. W między czasie zdążyliśmy już spałaszować muffiny i skosztować tartę z tofu i papryką, popijając wszytko różowym (jakżeby inaczej na pikniku) winem.
Lekko senni i zadowoleni zajęliśmy się słodkim nic nie robieniem. Ale sami zobaczcie, czy w tak pięknych okolicznościach przyrody można chcieć czegoś więcej :)